ថ្ងៃទី 27-04-2011 ម៉ោង 12:12:02
ពលរដ្ឋ អាមេរិកតែងស្រែកហ៊ោកញ្ជ្រៀវថាជាពលរដ្ឋដែលស្រឡាញ់ចូលចិត្ដស ន្ដិភាព តែតាមការពិតផ្ទុយស្រឡះ។ តើមូលហេតុអ្វីបណ្ដាលឱ្យអាមេរិកញៀនការធ្វើសង្គ្រាមយ៉ាង ដូច្នេះ ?
អា មេរិក ពេលដំបូងមានតែ១៣រដ្ឋតូចប៉ុណ្ណោះ ហើយងាយរងការវាយបំផ្លាញនៅតាមបណ្ដោយព្រំដែននៅភាគខាងជើងអា មេរិក។ ប៉ុន្ដែគ្រាន់រយៈពេលតែ១សតវត្សប៉ុណ្ណោះ អាមេរិកបានពង្រីកទឹកដីយ៉ាងធំធេង ដោយបានសម្លាប់ជនជាតិដើម ដណ្ដើមយកបណ្ដារដ្ឋដូចជាតិចសាស់ ញូវម៉ិចស៊ីកូ អារីហ្សូណា និងកាលីហ្វ័រនីញ៉ាពីប្រទេសជិតខាងម៉ិចស៊ីក។
ចាប់ ផ្ដើមឡើងដោយសង្គ្រាមស៊ីវិលបន្ទាប់មក គឺជាការគ្រប់គ្រងតំបន់ផ្ទៃដីដ៏មានតម្លៃនៅក្នុងប្រទេស។ អាមេរិកបានចូលរួមនៅក្នុងសង្គ្រាមពិភពលោកទាំងពីរលើក។ ដូច្នេះ អាមេរិកបន្ដិចម្ដងៗក្លាយជាកម្លាំងដ៏សំខាន់ក្នុងការរក្សា សណ្ដាប់ធ្នាប់ពិភពលោក ពិសេស គឺនៅក្នុងពេលនិងក្រោយពេលសង្គ្រាមត្រជាក់ ដោយធ្វើសង្គ្រាមរាប់សិបលើកក៏ដូចជាការជ្រៀតជ្រែកដោយយោធា ទៅក្នុងប្រទេសដែលមានវិវាទ។
ពលរដ្ឋអាមេរិកតែងចាត់ទុកខ្លួនថា ជាមនុស្សស្រឡាញ់សន្ដិភាព។ អតីតប្រធានាធិបតី Teddy Rosevelt អាចជាប្រធានាធិបតីអាមេរិកចុងក្រោយគេបង្អស់ដែលមានទស្សនៈទៀងត្រង់ស្ដីពីសង្គ្រាម។
លោក Roselvelt បាន និយាយមួយឃ្លាថា “សង្គ្រាមមួយ ជាយូរអង្វែង វាល្អសម្រាប់ឆន្ទៈរបស់បុរសជាជាងសន្ដិភាព ស្ថិរភាព” ។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ ការធ្វើសង្គ្រាមឬការជ្រៀតជ្រែកដោយយោធា បណ្ដាប្រធានាធិបតីអាមេរិកតែងនឹកឃើញដល់សម្ដីរបស់អតីត ប្រធានាធិបតី Teddy Rosevelt ។
តាម ទំនៀមទម្លាប់របស់ប្រធានាធិបតីអាមេរិកនីមួយៗ គឺមានសង្គ្រាមមួយផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងពេលឡើងគ្រប់គ្រងអំណាចនោះ។ ជាក់ស្ដែងគឺប្រធានាធិបតីអូបាម៉ា ដែលជាអ្នកស្រឡាញ់សន្ដិភាព ហើយជាម្ចាស់ពានរង្វាន់ណូបែលសន្ដិភាព ជាអ្នកបើកកុងតាក់ចាប់ផ្ដើម សង្គ្រាមក្នុងប្រទេសលីប៊ី។
កាល ពីឆ្នាំ២០០៨ ពលរដ្ឋអាមេរិកបានជ្រើសរើសលោកអូបាម៉ា ធ្វើជាប្រធានាធិបតី ដោយដាក់ក្ដីសង្ឃឹមថា លោកនឹងមានទស្សនៈសន្ដិភាពជាងបណ្ដាអតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក ។ ពលរដ្ឋអាមេរិកបានឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវលទ្ធផលនៃសង្គ្រាមដែល ចាប់ផ្ដើម ឡើងដោយអតីតប្រធានាធិបតីប៊ូស ធ្វើឱ្យអាមេរិកជាប់ផុងសង្គ្រាមនៅអ៊ីរ៉ាក់ និងអាហ្វហ្គានីស្ថាន។ ហេតុដូច្នេះ ពលរដ្ឋអាមេរិកបានជ្រើសរើសបុគ្គលដែលស្អប់សង្គ្រាមឡើងធ្វើជា ប្រធានាធិបតី។
ប៉ុន្ដែ អ្វីគ្រប់បែបយ៉ាងផ្ទុយស្រឡះ ក្រោយរយៈពេល២ឆ្នាំនៃការគ្រប់គ្រងអំណាចរបស់លោកអូបាម៉ា ដោយលោកបានពន្យារពេលបំពេញបេសកកម្មក្នុងសង្គ្រាមអាហ្វហ្គានី ស្ថាន ហើយបន្ថែមទាហានច្រើនថែមទៀត។ ទន្ទឹមនឹងនោះ លោកក៏បានចាប់ផ្ដើមលូកដៃជ្រៀតជ្រែកដោយយោធានៅក្នុងសង្គ្រាម លីប៊ី ចាប់ផ្ដើមនៅថ្ងៃទី១៩ មីនា ២០១១។ នោះមិនមែនជារឿងចៃដន្យ ដែលអាមេរិកបញ្ជូនទាហានរបស់ខ្លួន ចូលរួមដោះស្រាយទៅលើបញ្ហាអន្ដរជាតិនោះឡើយ។
មូលហេតុ៥យ៉ាងដែលធ្វើឱ្យអាមេរិកញៀនសង្គ្រាម ដូចជា៖
១-កម្លាំង យោធា៖ មូលហេតុដែលអាមេរិកបន្ដធ្វើសង្គ្រាម ដោយសារកម្លាំងទាហានដ៏ធំធេងរបស់ខ្លួន ពិសេសពេលប្រឈមជាមួយប្រទេសតូចតាច ដូចជាលីប៊ីនោះ។ ប្រសិនបើជាអ្នកដែលមានយន្ដហោះចម្បាំងរាប់រយគ្រឿង កាំជ្រួចមីស៊ីលបញ្ជាកាំជ្រួច មីស៊ីលឆ្លងទ្វីប គឺពិភពលោកទាំងមូលសុទ្ធសឹងតែជាគោលដៅក្នុងការជ្រើសរើសរបស់អ្ន ក។ ហេតុដូច្នេះ ពេលដែលមានកន្លែងណាមួយមានបញ្ហា ពិសេសមានការប៉ះទង្គិចគ្នា អាមេរិកពិបាកនឹងទប់ស្កាត់អារម្មណ៍របស់ខ្លួន គឺត្រូវតែធ្វើ អ្វីមួយទៅលើប្រទេសទាំងនោះ។
បណ្ដា មេដឹកនាំរបស់អាមេរិកពិបាកក្នុងការប្រឆាំងដូចអត្ថន័យក្នុងបទ ចម្រៀងមួយបានបញ្ជាក់ថា “ប្រសិនមានរឿងអ្វីមួយមិនល្អកើតឡើងដល់ពលរដ្ឋស្លូតត្រង់គ្មាន ទោសកំហុស សូមគោរពលោកប្រធានាធិបតី ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីចុចកុងតាក់បញ្ឈប់វា។ ទោះបីត្រូវចំណាយប្រាក់រាប់រយលាន ឬក៏រាប់ពាន់លានដុល្លារ ឬត្រូវជំពាក់បំណុលគេបន្ថែមទៀត ប៉ុន្ដែប្រសិនបើលោកមិនបញ្ជូនទាហានទៅកាន់ទីនោះ មតិអន្ដរជាតិនឹងថ្កោលទោស។ ប៉ុន្ដែបើយើងធ្វើយើងមិនចាំបាច់ត្រូវខ្លាចការប្រឆាំងណា មួយឡើយ ដោយសារតែរាល់អ្នកអាក្រក់ណាមួយតែងតែមានសភាពទន់ខ្សោយ។ ប្រសិនបើលោកមិនចុចកុងតាក់ មនុស្សគ្មានកំហុសជាច្រើនត្រូវ ស្លាប់ ការជ្រើសរើសស្ថិតនៅលើលោកប្រធានាធិបតី”។
ហេតុ ដូច្នេះ ប្រធានាធិបតីអាមេរិកគ្រប់គ្រងអំណាចបច្ចុប្បន្ន បារ៉ាក់ អូបាម៉ា ទោះបីស្រឡាញ់សន្ដិភាពក៏ត្រូវតែបង្ហាញឥទ្ធិពលជាពិសេសរបស់អា មេរិកទៅលើពិភពលោកទាំងមូល។ ក្រុមអ្នកវិភាគយល់ឃើញថា តម្លៃរបស់អាមេរិកមិនមែននៅត្រង់សេដ្ឋកិច្ចទីមួយលើពិភពលោក នោះឡើយ គឺនៅត្រង់ចំណុចឥទ្ធិពលយោធា សិទ្ធិអំណាចក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ប្រធានាធិបតី។
ទី២-អា មេរិកគ្មានសត្រូវណាមួយគ្រោះថ្នាក់ ៖ អាមេរិកមានសុវត្ថិភាព ក្រោយពេលសង្គ្រាមត្រជាក់ ហើយអាមេរិកមិនមានការព្រួយបារម្ភ ភ័យខ្លាចរាល់កម្លាំងណាមួយឡើយនៅលើពិភពលោក គ្មានសត្រូវដែលមានកម្លាំងប្រហាក់ប្រហែលដើម្បីប្រកួតប្រជែងជាមួយ អាមេរិកនោះឡើយ។
អា មេរិកបង្ហាញការព្រួយបារម្ភពីការវាយប្រហារភេរវកម្មតាមរយៈ ការថ្លែងសុន្ទរកថារបស់អតីតប្រធានាធិបតីប៊ូស ក្រោយព្រឹត្ដិការណ៍វាយប្រហារភេរវកម្ម ១១ កញ្ញា គឺបានអំពាវនាវដល់សហគមន៍អន្ដរជាតិទាំងមូលឱ្យរួមគ្នាផ្ដោតទៅ លើសង្គ្រាមប្រឆាំងភេរវកម្ម ប៉ុន្ដែភេរវកម្មជាបញ្ហាដែលអាមេរិកបានបំផ្លោងហួសហេតុ។ អ្នកវិភាគនយោបាយជាច្រើនចាត់ទុកថា នោះជាលេសដើម្បីអាមេរិកជ្រៀតជ្រែកដោយយោធានៅតំបន់ជាច្រើនលើ ពិភពលោក ពិសេសនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ និងអាហ្វហ្គានីស្ថាន។ មូលហេតុមួយផ្សេងទៀត អាមេរិកមានគោលនយោបាយល្អប្រសើរក្នុងការទប់ស្កាត់បណ្ដាប្រទេស ដែលប្រឆាំងជាមួយខ្លួន។
ទាំង នោះហើយជាមូលដ្ឋានដែលធ្វើឱ្យអាមេរិកទទួលបានផលប្រយោជន៍មហា សាលនៅក្នុងសង្គ្រាមលោកទាំងពីរ។ ជាមួយនឹងទីតាំងនិងគោលនយោបាយល្អប្រសើរបានអនុញ្ញាតឱ្យអាមេរិក អនុវត្ដនូវគម្រោងទាំងឡាយដែលត្រូវចំណាយពេលវេលានិងទ្រព្យសម្ប ត្ដិ ដូចជាសង្គ្រាមបច្ចុប្បន្ននៅលីប៊ីទោះបីមិននាំមកនូវផលប្រយោជន៍ ដល់អាមេរិក ប៉ុន្ដែមានឥទ្ធិពលយ៉ាងធំធេងដល់គោល នយោបាយយោធារបស់អាមេរិក។
ទី៣-កង កម្លាំងទាហានអាមេរិកសុទ្ធសឹងស្ម័គ្រចិត្ដ៖ មូលហេតុសំខាន់ខាងក្រោយការញៀនសង្គ្រាមរបស់អាមេរិក គឺនៅត្រង់ចំណុចទាហានអាមេរិកសុទ្ធសឹងតែជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្ដ ។ ភាគច្រើននៃកម្លាំងទាហានស្ម័គ្រចិត្ដ គឺពួកគេមានបំណងស្វែងរកជីវភាពរស់នៅល្អប្រសើរក្រោយពេលចូល បម្រើក្នុងកងទ័ព។ ហេតុដូច្នេះទាហានអាមេរិកងាយស្រួលក្នុងការគ្រប់គ្រង និងបំពេញបេសកកម្មនានានៅលើពិភពលោក។
ដោយសារ តែហេតុនេះ បានជាអតីតប្រធានាធិបតីប៊ូស និងប្រធានាធិបតី អូបាម៉ា រក្សាសង្គ្រាមនៅអ៊ីរ៉ាក់ និងអាហ្វហ្គានីស្ថាន។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើកម្លាំងទាហានស្ថិតក្នុងការបង្ខំត្រូវតែចូលបម្រើនោះ វាជារឿងមួយដ៏លំបាកសម្រាប់អាមេរិកធ្វើសង្គ្រាមនានានៅលើ ពិភពលោក ពិសេសគឺសាច់ញាតិទាហានប្រតិកម្មប្រឆាំងនឹងរដ្ឋាភិបាល ជាក់ជាមិនខាន។ កងកម្លាំងទាហានស្ម័គ្រចិត្ដដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់លើបញ្ហាធំៗ ដូចជារក្សាសន្ដិសុខជាតិ ក៏ដូចនៅលើពិភពលោក ក្នុងការអនុវត្ដគោលដៅយោធានយោបាយផ្សេងៗរបស់រដ្ឋាភិបាល។
ទី៤-មូល ដ្ឋានគ្រឹះនៃគោលនយោបាយបរទេស៖ ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនតែងតែរក្សាគោលនយោបាយការបរទេស ដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះចំនួនពីរ។ បើកចំហសេចក្ដីប្រកាសពីការចាំបាច់ ការនាំចេញសេរី និងជ្រៀតជ្រែកដោយសេរី និងយកចិត្ដទុកដាក់ក្នុងការប្រើប្រាស់កម្លាំងយោធាដោះស្រាយ វិបត្ដិផ្សេងៗ។
គោល នយោបាយការបរទេសទីពីរ ពេលខ្លះក៏បានទទួលស្គាល់ថា អាមេរិកមិនអាចដោះស្រាយរាល់បញ្ហាក្នុងពេលតែមួយបាននោះឡើយ ដោយសារតែអាមេរិកជាប្រទេសដែលមានសិទ្ធិអំណាចបំផុតនៅលើពិភព លោក ដូច្នេះអាមេរិកមិនអាចអវត្ដមានបានឡើយ នៅក្នុងការដោះស្រាយវិវាទណាមួយ។ ទស្សនៈជ្រៀតជ្រែកដោយសេរីរបស់អាមេរិកអាចដោះស្រាយបានកាន់តែ ច្រើនកាន់តែល្អ។
ទ ស្សនៈខាងលើមានការឯកភាពពី ប្រព័ន្ធអភិវឌ្ឍការពារ ក៏ដូចជាទីប្រឹក្សាគណៈកម្មាធិការ សាលារៀន ពីគោលនយោបាយទាំងនោះ។ ទោះបីគោលនយោបាយជ្រៀតជ្រែកដោយសេរីមានវិវាទបន្ដិចបន្ដួចរវាង អ្នកនយោបាយធំៗរបស់អាមេរិក ប៉ុន្ដែមន្ដ្រីទាំងនោះក៏មានទស្សនៈប្រើប្រាស់កម្លាំងដ៏ខ្លាំង ក្លារបស់អាមេរិក។
លើស ពីនេះទៅទៀត ពលរដ្ឋអាមេរិកជាមនុស្សដែលមានសិទ្ធិអំណាចជាអ្នកមានទ្រព្យស ម្បត្ដិ មានការអប់រំខ្ពស់បានគាំទ្រដល់គោលនយោបាយប្រើប្រាស់យោធាទាំងនោះ ។ ប៉ុន្ដែពួកគេមិនបានទទួលខុសត្រូវដល់លទ្ធផលនៃគោលនយោបាយដែល ខ្លួនគាំទ្រនោះឡើយ ប្រសិនបើវានាំមកនូវលទ្ធផលអាក្រក់នោះ។ ទាំងនោះជាការបោកប្រាស់ស្មារតីដ៏ធំបំផុត និងទទួលបានជោគជ័យបំផុត ដែលអ្នកនយោបាយកិច្ចការបរទេសអាមេរិកបានធ្វើតាំងពីមុនមក។
ក្នុង អំឡុងឆ្នាំ១៩៦០ អ្នកនយោបាយអាមេរិកបានបើកយុទ្ធនាការមួយទទួលបានជោគជ័យយ៉ាង ខ្លាំងក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលដល់ប្រជាពលរដ្ឋដែលជាម្ចាស់ឆ្នោតនោះ ថា ការប្រើប្រាស់ប្រាក់បង់ពន្ធរបស់ពួកគេសម្រាប់សកម្មភាពយោធាវា ល្អប្រសើរជាងយកប្រាក់ពន្ធដារទាំងនោះសម្រាប់កម្មវិធីនៅក្នុង ស្រុក។ ទឹកប្រាក់របស់ប្រជាពលរដ្ឋអាមេរិកមិនត្រឹមតែការពារទឹកដីអា មេរិកប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងធ្វើឱ្យអាមេរិកកាន់តែមានឥទ្ធិពល ពិភពលោកកោតក្រែងនៅក្នុងការធ្វើសង្គ្រាមនៅបរទេស។
ទី៥-សិទ្ធិ អំណាចរវាងរដ្ឋសភា និងប្រធានាធិបតី៖ សិទ្ធិប្រកាសអនុញ្ញាតឱ្យធ្វើសង្គ្រាមបានផ្ដល់ឱ្យទៅសភាជាអ្នក សម្រេច មិនមែនប្រធានាធិបតីនោះឡើយ។ ប៉ុន្ដែសិទ្ធិអំណាចទាំងនោះបានផ្ដល់ឱ្យប្រធានាធិបតីជាពិសេសជា អ្នកសម្រេចចាប់តាំងពីសង្គ្រាមលោកលើក ទី២មក។
ទោះបី រដ្ឋធម្មនុញ្ញអាមេរិកមានភាពស្រពេចស្រពិលទៅលើបញ្ហានេះ ប៉ុន្ដែបណ្ដាប្រធានាធិបតីអាមេរិកមានសេរីភាពក្នុងការសម្រេចឱ្យ ធ្វើសកម្មភាពយោធាវាយប្រហារទៅលើប្រទេសណាមួយ គ្មានការរារាំងពីសភាឡើយ។ រឿងប្រើប្រាស់យោធារបស់អាមេរិកនាពេលបច្ចុប្បន្ន ភាគច្រើនប្រធានាធិបតីជាអ្នកសម្រេច រួចហើយបានបញ្ជូនសំណុំរឿងទៅឱ្យសភាជាអ្នកអនុម័តជាក្រោយ។
តាម ការពិត ប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងការពាររបស់អាមេរិកបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ក្នុង រដ្ឋធម្មនុញ្ញ ប៉ុន្ដែហាក់បីដូចជាគ្មានប្រសិទ្ធភាពទៀតឡើយ ។ សិទ្ធិអំណាចក្នុងការប្រើប្រាស់យោធាធ្លាក់ទៅលើប្រធានាធិបតីនិងទី ប្រឹក្សាដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនឆ្នាំផ្នែកយោធា។
ចំណុច ទាំង៥នោះបានជំរុញឱ្យអាមេរិកមានមហិច្ឆតាក្នុងការធ្វើសង្គ្រា ម និងជ្រៀតជ្រែកទៅលើប្រទេសដទៃដោយសេរី។ ដោយសារសិទ្ធិអំណាចក្នុងការបញ្ជាទាហាននៅលើប្រធានាធិបតី បានជាងាយស្រួលក្នុងការធ្វើសង្គ្រាមបែបនោះ។ ចំណុចទាំងនោះហើយបានជាធ្វើឱ្យប្រធានាធិបតីអាមេរិកគ្រប់ជំនាន់ តែងមានសង្គ្រាមរៀងៗខ្លួនពេលឡើងគ្រប់គ្រងប្រទេសជាតិ។
ប្រធានាធិបតី អូបាម៉ា ដែលជាបុគ្គលស្រឡាញ់សន្ដិភាព ក៏បានចាប់ផ្ដើមលូកដៃចូលក្នុងសង្គ្រាមរបស់លីប៊ីផងដែរ។ តាមអ្នកវិភាគនយោបាយបានបញ្ជាក់ថា អង្គការណាតូ ក៏ដូចសហគមន៍អឺរ៉ុប ត្រូវការជាចាំបាច់ដល់ការលូកដៃរបស់អាមេរិកនៅក្នុងសង្គ្រាម នោះ។ ប្រសិនបើអាមេរិកមិនលូកដៃទេនោះ សហគមន៍អឺរ៉ុប ណាតូប្រាកដជាមិនអាចទទួលជ័យជម្នះក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីនោះបាន ឡើយ។
ប្រធានាធិបតី អូបាម៉ាដែលគេធ្លាប់បានដឹងថា ជាបុគ្គលមានចិត្ដក្លាហានហ៊ានស៊ីហ៊ានសងតាំងពីក្មេងមកម្ល៉េះ។ ដល់ឆ្នាំ២០០៥ ពេលដែលលោកអូបាម៉ា ជាតំណាងរាស្ដ្ររដ្ឋអៀរលានណយ លោកក៏បានចាប់អារម្មណ៍ពេលដែលអានសៀវភៅសរសេរដោយលោកស្រី សាម៉េនថា ផាវវើ ដែលជាទីប្រឹក្សាយោធានាពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយក៏ជាអ្នកជំនួញឱ្យប្រធានាធិបតីបើកយុទ្ធនាការធ្វើសង្គ្រាម ក្នុងប្រទេសលីប៊ី។ ក្នុងសៀវភៅដែលលោកស្រីសរសេរពេលដំបូងមានចំណងជើងថា A Problem from Hell (ការសម្លាប់រង្គាលលើពិភពលោក) ទទួល បានពានរង្វាន់ទុលិតឋរេឆ្នាំ២០០២។ ពេលនោះលោកអូបាម៉ាក៏បានស្នើអ្នកស្រី ផាវវើ ឱ្យមកធ្វើការជាមួយខ្លួនក្នុងនាមជាទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ពេលលោក អូបាម៉ា ក្លាយជាប្រធានាធិបតី។
នៅ ក្នុងសង្គ្រាមលីប៊ី លោកស្រី ផាវវើ ក៏ដូចជាលោកស្រី ហ៊ីលឡារី គ្លីនតុន ជាអ្នកទទួលបានជោគជ័យក្នុងការសម្រេចធ្វើសង្គ្រាម ក្នុងពេលដែលមានវិវាទផ្ទៃក្នុងទៅលើហេតុការណ៍នោះ។
ទាំង នោះបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ទោះបីប្រធានាធិបតីស្រឡាញ់សន្ដិភាព ក៏មានទីប្រឹក្សាដែលជាអ្នកចូលចិត្ដសង្គ្រាម កៀកស្មាគ្នាក្នុងការអនុម័ត។ ដូចជាអតីតប្រធានាធិបតីប៊ូសអ៊ីចឹងដែរ លោក ប៊ូស ជាអ្នកចូលចិត្ដធ្វើសង្គ្រាម គឺចាំបាច់ត្រូវតែមានទីប្រឹក្សាជាអ្នកស្រឡាញ់សន្ដិភាព ទើបធ្វើឱ្យគោលនយោបាយនានាក្នុងការដឹកនាំរបស់អាមេរិកទទួលបាន ជោគជ័យតាំងពីដើមមក៕
No comments:
Post a Comment